Przymierze Dwóch Serc

Od pierwszej chwili wcielenia istnieje ścisła więź i wspólnota między Sercem Maryi i Sercem Jej Syna. Kult Najświętszego Serca Jezusa niemal od samego początku zwrócił uwagę na Serce Maryi, które również z biegiem czasu stało się przedmiotem kultu w Kościele. Ten fakt możemy obserwować zarówno w refleksji teologicznej, jak i w doświadczeniach wielu świętych w Kościele.

Od pierwszej chwili wcielenia istnieje ścisła więź i wspólnota między Sercem Maryi i Sercem Jej Syna. Kult Najświętszego Serca Jezusa niemal od samego początku zwrócił uwagę na Serce Maryi, które również z biegiem czasu stało się przedmiotem kultu w Kościele. Ten fakt możemy obserwować zarówno w refleksji teologicznej, jak i w doświadczeniach wielu świętych w Kościele.Znamy zresztą piękną tradycję naszych domów, w których obok obrazu Serca Jezusa zawsze znajdował się obraz Serca Maryi. Znaczenie Serca Maryi w najwyższym stopniu zostało uwypuklone za sprawą objawień fatimskich, które wyznaczyły niemal nowy etap w jego kulcie. Posiada on wiele ważnych i wymownych form wyrazu, pozostających często pod znaczącym wpływem kultu Serca Jezusowego. Ścisłe powiązanie kultu Serca Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi znalazło bogaty wyraz w nauczaniu św. Jana Pawła II.

Chwila zwiastowania Maryi, w której poczyna się wcielony Syn Boży, zapoczątkowuje więź Maryi z Sercem Jezusa, która obejmie potem całe Ich życie. Papież Jan Paweł II podkreślał: „Pod Sercem Matki począł się Człowiek. Począł się jako Człowiek – Syn Boży. Poprzez chwilę poczęcia, przez tajemnicę Wcielenia, patrzymy na całe życie Jezusa, narodzonego z Maryi”. „Słowo stało się Ciałem – i zamieszkało między nami: bo zamieszkało w łonie Maryi, pod Jej Sercem. Pomiędzy Sercem Matki i Sercem Dziecka od początku nawiązuje się łączność: wspaniała jedność Serc! Serce Maryi jest pierwsze, które przemawia do Serca Jezusa. Pierwsze, które »odmawia« litanię do tego Serca. My wszyscy łączymy się z Nią”. „Modlitwa na Anioł Pański przypomina nam za każdym razem tę zbawczą chwilę, kiedy pod Sercem Dziewicy z Nazaretu zaczęło bić Serce Słowa: Syna Bożego. Za sprawą Ducha Świętego w Jej łonie stał się człowiekiem. W łonie Maryi począł się Człowiek i poczęło się Serce. Od pierwszej chwili wcielenia istnieje więc ścisła więź i wspólnota między Sercem Maryi i Sercem Jej Syna.

Łączymy się z Bogarodzicą, aby uczcić to Serce Człowieka, które jest równocześnie Sercem Boga. Oddajemy cześć Bogu należną Sercu Jezusa Chrystusa, od pierwszej chwili Jego ludzkiego poczęcia w łonie Dziewicy. Oddajemy Mu wraz z Maryją taką samą cześć w chwili narodzenia: gdy przychodzi na świat w skrajnym ubóstwie Betlejem. Oddajemy Mu wraz z Maryją taką samą cześć poprzez wszystkie dni i lata Jego życia ukrytego w Nazarecie – poprzez wszystkie dni i lata, kiedy spełnia swą mesjańską posługę wśród Izraela. A kiedy przychodzi czas męki, wyniszczenia, upokorzenia i hańby krzyża, jeszcze żarliwiej łączymy się z Sercem Matki, aby wołać: »Serce Jezusa, wszelkiej chwały najgodniejsze«!”. „Ten »świat« – pomimo grzechu – jest skierowany ku Miłości, która wypełnia ludzkie Serce Syna Maryi. I dlatego, łącząc się z Nią, prosimy: Serce Jezusa, odwieczne upragnienie świata, przynieś ludzkim sercom, przybliż naszym czasom to wyzwolenie, które jest w Twej Ewangelii, w Twoim krzyżu i zmartwychwstaniu: które jest w Twoim Sercu!”. Dogłębna więź łącząca Serce Maryi z Sercem Syna uzasadnia wyraźnie słuszność oddawania wspólnej czci tym Sercom. Jest więc uzasadnione, że te dwie formy kultu w Kościele wzajemnie się uzupełniają i inspirują.